پنجمین «سال نوای موسیقی ایران» امسال برگزار نمی‌شود
ه گزارش خبرنگار مهر، علی جعفری پویان نوازنده ویولن و مدیر برگزاری ویژه برنامه «سال نوای موسیقی ایران» با انتشار متنی از برگزار نشدن پنجمین دوره این برنامه در سال جاری خبر داد. در متن نوشته شده از سوی علی جعفری پویان آمده است: «سلام به دوستان و همکاران عزیزم. با توجه به سئوالات متعددی که در چند هفته گذشته در رابطه با برگزاری یا عدم برگزاری مراسم پنجمین سال نوای موسیقی ایران از اینجانب و یا دوستانم در تیم اجرایی مطرح کرده بودید وظیفه خود دانستم تا جواب نهایی را اعلام کنم. باید صادقانه بگویم که سطح انرژی و حال روحی من و تیم اجرایی سال نوا، امسال در حدی نیست که بتوانیم مراسمی بهتر از سال‌های قبل برگزار کنیم. علاقه‌ای به پرحرفی ندارم ولی همه می‌دانیم حس و حال خوب داشتن، چیزی نیست که خریدنی باشد. حتی داشتیم خودمان را وادار می‌کردیم که مراسم را اوایل اسفند و با ساختاری جدید برگزار کنیم و دوستان بسیاری هم مشوق ما بودند. اما نتوانستیم به خودمان دروغ بگوییم و تصمیم نهایی این شد که امسال مراسمی برگزار نکنیم و سکوت کنیم و بیشتر از قبل به عملکردمان و اهدافمان در آینده فکر کنیم. امسال «سال نوا» سکوت خواهد کرد و همه می‌دانند سکوت سرشار از ناگفته‌هاست.. به عنوان یک هنرجوی ابدی موسیقی، حداقل یاد گرفته‌ام که ارزش سکوت کمتر از موسیقی نیست و چه قدر ارزش و مفهوم موسیقی قبل و بعد از آن پرمعنا می‌شود. تمام تلاشمان را خواهیم کرد تا کسب انرژی کنیم و بتوانیم سال آینده باز خدمتگزار موسیقی باشیم. ارادتمند شما علی جعفری پویان و دوستانم در تیم اجرایی سال نوای موسیقی ایران»
خاکسپاری استاد ظریف
پیکر هوشنگ ظریف، استاد پیشکسوت موسیقی ایرانی، صبح امروز با حضور هنرمندانی چون حسین علیزاده، فاضل جمشیدی، شهرام صارمی، جهانشاه صارمی، کیوان ساکت، محمد دلنوازی و .. به خاک سپرده شد. به گزارش خبر فوری به نقل از خبرآنلاین، مراسم تشییع پیکر هوشنگ ظریف، نوازنده تار و استاد پیشکسوت موسیقی ایرانی، صبح امروز (دوشنبه ۱۹ اسفندماه) در مراسمی خصوصی در قطعه هنرمندان بهشت زهرا (س) با حضور خانواده این هنرمند فقید و برخی از اهالی موسیقی که سابقه شاگردی او را داشته‌اند، برگزار شد. علی ثابت‌نیا (رئیس انجمن موسیقی)، محمد اله‌یاری (مدیرکل دفتر موسیقی)، حمیدرضا نوربخش ( مدیرعامل خانه موسیقی)، حسین علیزاده، فاضل جمشیدی، شهرام صارمی، جهانشاه صارمی، علی بوستان، سیاوش برهانی، فروغ بهمن‌پور، نادر فولادی‌نسب، کیوان ساکت، محمد دلنوازی، مینا افتاده، مهدی متین‌رضا و برخی از شاگردان و نزدیکان زنده‌یاد ظریف از دیگر حاضرین در این مراسم بودند. ابتدای این مراسم، فاضل جمشیدی، خواننده، گفت: «واژه استاد برای هوشنگ ظریف کوچک است، شریف‌ترین هنرمند ایران‌زمین از میان ما رفت. خانواده ایشان با آبرو زندگی و به تمام ایرانیان خدمت کردند. هوشنگ ظریف افتخار ماست و ما با غم زیبایش زندگی می‌کنیم و قرن‌ها فرزندان‌مان نغمه‌های تار او را خواهند شنید.» او یادآور شد: «تقریبا چهارده روز پیش با همسر استاد هماهنگ کردیم و به اتفاق استاد عبدالوهاب شهیدی، استاد حسن ناهید، کیوان ساکت، فرزندان آقای شهیدی و برخی از دوستان به دیدار استاد ظریف رفتیم. با وجود اینکه به استاد شهیدی گفته بودیم که آسانسور نیست، اما ایشان با هر سختی که بود به دیدار استاد ظریف رفتند. موقع خداحافظی ایشان گریه می‌کردند و می‌گفتند می‌خواهند پیش استاد ظریف بمانند.» حسین علیزاده، هنرمند نوازنده و از شاگردان زنده‌یاد ظریف نیز ضمن تسلیت به اهالی موسیقی و خانواده این هنرمند فقید در سخنانی گفت: «فرصت و شرایط سخنرانی نیست، اما روزی که مساعد و درخور باشد راجع به هوشنگ ظریف صحبت خواهم کرد. تمام عمری که او در هنر موسیقی ایران سپری کرد، قبل از اینکه خودِ موسیقی مطرح باشد الگوی بسیار عزیزی برای ما بچه‌های هنرستان بود و شاید به جرأت باید گفت که شیفتگی ما به موسیقی به‌خاطر وجود شخصیت ظریف بود و شاگردانی که ایشان تربیت کردند که جزو برجستگان موسیقی هستند.» علیزاده ادامه داد: «به خاطر همان شیفتگی و به خاطر شخصیت نجیب و هنری استاد ظریف بود که واقعاً عشق را از سن پایین از استاد ظریف تجربه کردیم. هیچ‌وقت برای ظریف عزاداری نخواهیم کرد، زیرا هر زمان که اسمش را بر زبان می‌آوریم روح‌مان جلا پیدا می‌کند و شاد می‌شویم. یادش بخیر!» کیوان ساکت، آهنگساز و نوازنده موسیقی نیز از دیگر سخنران این مراسم بود که یادآور شد: «تنها می‌توانم بگویم، بگذار تا بگریم چون ابر در بهاران/ کز سنگ ناله خیزد روز وداع یاران. برای خانم ایشان، پروین خانم صالحی و همه خانواده استاد ظریف بزرگ و همچنین برای مردم فرهیخته و فرهنگی ایران آرزوی شکیبایی دارم.» همچنین محمد دلنوازی، نوازنده، گفت: «من هنوز مرگ ایشان را باور ندارم. استاد ظریف آنقدر برای ما بزرگ بودند که همان‌طور که استاد علیزاده فرمودند، عشق آقای ظریف ما را در این راه نگه داشت و اگر کسی شدیم و اگر کاری انجام دهیم فقط و فقط عشق به آقای ظریف بود که سوای موسیقی راه و رسم زندگی را نیز به ما آموختند.» مینا افتاده، از همکاران استاد ظریف نیز ضمن تسلیت به اهالی موسیقی و همسر و خانواده ایشان گفت: «علاوه بر اینکه با آقای ظریف در گروه‌های موسیقی همکار بودم، در هنرستان موسیقی از ایشان چیزها آموختم. همیشه جای ایشان در هنرستان خالی است و امیدوارم شاگردان ایشان بتوانند جایگزین خوبی برای ایشان باشند.» هوشنگ ظریف، نوازنده پیشکسوت و مدرس تار شنبه ( ۱۷ اسفند ماه) به علت ایست قلبی در سن ۸۱ سالگی درگذشت.
آلبوم جدید محسن چاووشی
ابراهیم نام نهمین آلبوم استودیویی محسن چاوشی است. این آلبوم که با ترانه‌های حسین صفا و نیز تنظیم‌های محسن چاوشی، فرشاد حسامی و شهاب اکبری و با نوازندگی عادل روحنواز و میثم مروستی و توحید نوری، ۱۱ شهریور ۹۷ منتشر شد و با فروش ۲/۲ میلیارد تومانی پرفروشترین آلبوم موسیقی بعد از انقلاب شد. جهان فاسد مردم را لطفا به بند اول سبابه ات بگو ما بزرگ و نادانیم ای ماه مهر همراه خاک اره تو در مسافت بارانی ببر به نام خداوندت در آستانه پیری
بهبود وضعیت استادشجریان
بیمارستان جم همانند روزهای گذشته بیانیه دیگری درباره وضعیت جسمی محمدرضا شجریان منتشر کرده و از بهبود وضعیت جسمانی او خبر داده است. به گزارش خبر فوری به نقل از ایسنا، در این بیانیه آمده است: «در راستای اطلاع‌رسانی به مردم هنردوست و هم‌میهنان عزیز به استحضار می‌رساند که در حال حاضر ترشحات ریوی ایشان کاهش یافته، تب‌دار نمی‌باشد و وضعیت ریوی، قلبی و کلیوی‌شان پایدار است. کماکان بدون ونتیلاتور، تنفس خود به خودی دارند ولی جهت مراقبت بهتر و بیشترنیازمند ادامه بستری در بخش مراقبت‌های ویژه هستند.» ساعتی پیش پزشک هماهنگ‌کننده تیم پزشکی محمدرضا شجریان نیز در گفت‌وگویی با ایسنا، از بهبود نسبی وضعیت او سخن گفت و خبر داد که با توجه به این روند و نیز احتیاط درباره‌ی شرایط این روزهای بیمارستان‌ها، ممکن است او را در روزهای آتی از بیمارستان مرخص و راهی منزل کنند.
مشکل ارکسترسمفونیک تهران
ارسلان کامکار بزرگ‌ترین مشکل ارکستر سمفونیک تهران را کمبود بودجه عنوان کرد. ارسلان کامکار، نوازنده ویولن و آهنگساز است. او سال‌ها کنسرت مایستر ارکستر سمفونیک تهران بوده و از این‌رو به مسائل پیش‌روی ارکستر سمفونیک تهران که اخیرا هم بیشتر بوده است، آشنایی و تسلط دارد. جملات بالا بخش‌هایی از صحبت ابتدایی او درباره وضعیت حال حاضر ارکستر سمفونیک تهران است. حقوق کافی بدهند، مشکلات حل می‌شود در ابتدا از او سوال می‌کنیم که چرا در این سال‌ها نتوانسته‌ایم حداقل ارکستری در سطح کشورهای همسایه داشته باشیم؟ به ایسنا پاسخ می‌دهد: دلیل اصلی این است که دولت کشورهای دیگر برای موسیقی ارزش قائل هستند، ولی دولت ما کوچکترین ارزشی برای موسیقی قائل نیست. دولت ما ارکستر سمفونیک را نگه داشته تا در برخی از مراسم‌ها و جمع‌ها به صورت مناسبتی اجرا داشته باشد. البته اگر ارکستر سمفونیک بخواهد اجراهای غیرمناسبتی داشته باشد جلوگیری نمی‌کند ولی حمایتی هم نشان نمی‌دهد تا ارکستر ارتقا پیدا کند و یا حداقل هم سطح ارکسترهای کشوری مانند ترکیه شود. زمانی موسیقی کلاسیک برای دولت اهمیت دارد که برای آن بودجه در نظر بگیرند. کامکار می‌گوید که عواملی مانند رهبر و سطح نوازندگان نیز در پیشرفت سطح ارکستر موثر است. او اضافه می‌کند: در حال حاضر آنقدر نوازنده خوب داریم که می‌توان سه ارکستر با حضور آنها تشکیل داد. البته نوازندگان خوب معمولا در ارکسترها نمی‌نوازند؛ زیرا پول کافی به آنها نمی‌دهند و حقوقشان به گونه‌ای است که مجبورند در کنار کار در ارکستر، سه جای دیگر هم کار کنند. زمانی که نوازنده مجبور به کار در سه جای دیگر باشد، وقتی برای تمرین ارکستر نخواهد داشت و کیفیت اجرا پایین می‌آید. او درباره تجربه خودش در زمان فعالیت در ارکستر سمفونیک می‌گوید: وقتی تمرینمان در ارکستر سمفونیک تمام می‌شد برای تدریس می‌رفتیم و تا ساعت هشت شب درس می‌دادیم، حتی بعضی از نوازندگان مسافرکشی هم می‌کردند. «به رهبر هم اشاره کردید، رهبر باید به چه صورت باشد که حداقل از طرف او سطح ارکستر بالا برود؟» کامکار پاسخ می‌دهد: ارکستر سمفونیک باید رهبر ثابت، کاربلد و رهبر مهمان از داخل و خارج کشور داشته باشد. ولی تا زمانی که حقوق بچه‌ها درست نشود مشکل ارکستر حل نخواهد شد. مثلا زمانی که آقای رهبری، رهبر ارکستر سمفونیک بود، یکی از مشکلات من با او فشار چند برابری بود که نسبت به حقوق نوازندگان به آنها وارد می‌کرد؛ البته توقع او درست بود ولی ما نمی‌توانستیم؛ نه به خاطر سطحمان، بلکه زمانش را نداشتیم و باید در جاهای دیگر هم کار می‌کردیم. وگرنه آقای رهبری بسیار رهبر خوب و لایقی است و می‌تواند ارکسترها را به سطح بالا برساند. البته درصورتی که دوباره رهبر ارکستر سمفونیک تهران شود، اگر همانند دفعه قبل بعضی مسائل رو در نظر بگیرند، با بچه‌ها کمی مهربان‌تر باشند و درک کنند که برای امرار معاش باید ۱۰ جا کار کنند بهترین مورد برای بهبود وضع ارکستر در شرایط حاضر است. او در پاسخ به اینکه با این اوصاف ویژگی یک رهبر خوب ارکستر چیست؟ چنین اظهار می‌کند: یک رهبر باید کار بلد باشد و بداند در کجا رهبری می‌کند؛ او باید بداند که کار در ژاپن یا اسپانیا متفاوت از ایران است و باید با فرهنگ آن کشور آشنا باشد. مشکلی که با رهبرهای خارجی داشتیم این بود که با روحیه ایرانی‌ها آشنا نبودند. آنها فکر می‌کردند ارکستر ما می‌تواند مثلا در سه روز آماده شود. در ایران روحیه و نظم کاری به گونه‌ای دیگر است و مردم ما خشکی مردم اروپا را در کار ندارند. ما حین کار به ۱۰ چیز دیگر هم فکر می‌کنیم ولی یک رهبر خارجی متوجه این موارد نیست. همچنین یک رهبر باید بتواند جزئیات ارکستر را تشخیص دهد و بداند مشکل ارکستر کجاست و آن را حل کند. رهبری که نابلد است مدام یک چیز را تکرار می‌کند تا اینکه بالاخره به جایی برسد. می‌پرسیم «حال با توجه به کلیه شرایط و روحیات ما، چه برنامه‌ای را در پیش بگیریم که به یک سطح قابل قبول برسیم؟» می‌گوید: باز هم همه چیز به حقوق باز می‌گردد، اگر این مشکل حل شد، امتحان بگذارند و نوازندگان زبده را انتخاب کنند و از طرف دیگر یک رهبر خوب با خصوصیاتی که گفتم، برای ارکستر انتخاب کنند تا ارکستر بتواند هر هفته یک کنسرت خوب برگزار کند. البته ترک عادتی که ارکستر سمفونیک در این سال‌ها پیدا کرده، مقداری کار سختی است و زمان می‌برد. یکی دیگر از مشکلات ما با آقای رهبری این بود که متوجه نبود ما ۴۰ سال است که به نبود نظم عادت کرده‌ایم و تغییر این رویه یک یا دو سال زمان می‌برد. ارسلان کامکار نوازنده ارکستر ملی باید موسیقی ایرانی را بشناسد در ادامه بحث دو ارکستر ملی و سمفونیک را که برخی از نوازندگان آنها یکی است، پیش می‌کشیم. از او سوال می‌کنیم که آیا بهتر نیست این دو ارکستر را یکی کنیم؟ پاسخ می‌دهد: نه، زیرا خوراک ارکستر ملی با سمفونیک فرق دارد. آنچه که مردم از ارکستر ملی انتظار دارند کلا یک چیز دیگر است. نوازنده ارکستر ملی باید فواصل موسیقی ایرانی را بلد باشد و به درستی اجرا کند ولی در ارکستر سمفونیک بلد بودن یا نبودن فواصل موسیقی ایرانی اهمیتی ندارد. من بارها دیده‌ام که در ارکستر ملی افرادی بوده‌اند که فواصل ایرانی را بلد نبودند و حتی مسخره هم می‌کردند. نوازنده ارکستر ملی باید بداند که در آنجا موسیقی ایرانی اجرا می‌شود نه کار کلاسیک و یا آثار کلاسیک موسیقی‌دان‌های ایرانی مانند حسین دهلوی. ارکستر ملی باید مانند گلهای سابق باشد، مردم آن انتظار را از ارکستر ملی دارند. او همچنین درباره آسیب‌هایی که نداشتن رهبر ثابت به ارکستر ملی وارد می‌کند، می‌گوید: این امر ضربه می‌زند ولی می‌توان با کار با رهبرهای مهمان جلوی آن را گرفت. البته کلا می‌توان بدون رهبر ثابت هم کار را ادامه داد. کامکار در پاسخ به این سوال که چه شد که از ارکستر سمفونیک بیرون آمدید؟ اظهار می‌کند: دیگر توانایی و حوصله اینکه هر روز صبح به ارکستر بروم و تمرین کنم را ندارم، البته این امر به توانایی من در نوازندگی ربطی ندارد؛ زیرا هنوز هم روزی یکی دو ساعت ساز می‌زنم و اجازه نمی‌دهم از تواناییم کاسته شود. ترجیح می‌دهم بیشتر به آهنگسازی بپردازم. «چگونه شد که ارکستر سمفونیک به اینجا رسید؟»؛ کامکار در پاسخ می‌گوید: تا مدتی بعد از انقلاب که معلوم نبود رهبر ثابتمان چه کسی است، فکر می‌کردیم اوضاع کار در ارکستر همین است. گاهی ساز می‌زدیم و کنسرت خاصی نداشتیم؛ تنها بعضی وقت‌ها به صورت مناسبتی سرود ملی یا آثاری دیگر را می‌نواختیم. زمانی که اوضاع تا حدودی بهتر شد، کم کم آثار کلاسیک را هم اجرا کردیم و مسئولان به این نتیجه رسیدند که ارکستر حتی برای اجرای قطعات مناسبتی هم باید در یک سطح قابل قبول باشد و بتواند آثار کلاسیک را هم اجرا کند. زمانی که منوچهر صهبایی به عنوان رهبر آمد اوضاع ارکستر خوب بود و فهمیدیم که کیفیت کارهای اجراییمان می‌تواند بهتر باشد. به مرور با رهبرهای مهمان خارجی از روسیه، کروواسی یا رهبرهای داخلی مانند چکناواریان یا شهرداد روحانی کیفیت ارکستر بالا آمد و مانند آبی بود که در جریان باشد. زمانی هم که آقای رهبری به ایران آمد، فهمیدیم که چگونه باید آثار کلاسیک را اجرا کرد. در پایان از ارسلان کامکار سوال می‌کنیم که چه پیشنهادی برای انتخاب کنسرت مایستر بعدی ارکستر دارد؟ اظهار می‌کند: نوازنده خوب زیاد داریم ولی نوازنده خوب بودن کافی نیست. کنسرت مایستر باید شخصیت و توانایی داشته باشد که بچه‌ها از او حرف شنوی داشته باشند. مثلا در کنسرت اول با آقای رهبری اگر من کنسرت مایستر نبودم بچه‌ها اجرا نمی‌کردند، برای اینکه او انتظار ارکسترهای حرفه‌ای را داشت و بچه‌ها به دلیل فشار کار قهر کردند.